Norveški jezik
Na raspolaganju smo Vam za:
profesionalan pristup radu uvek ulažu dodatni trud da opravdaju ukazano poverenje, jer Vaše poverenje uvek nam je na prvom mestu.
Istorija norveškog jezika
Norveški jezik je severnogermanski jezik indo-evropskog porekla, takođe poznat I pod imenima skandinavski I nordijski koji se govorio na prostoru Skandinavskog poluostrva u prvih hiljadu godina nove ere. Jezik govori oko 4,5 miliona ljudi u Norveškoj i oko milion ljudi van Norveške.
Skandinavski jezik se danas može videti u formi runa na prostoru čitave Skandinavije. Ovaj jezik vremenom se podelio na dve podgrupe zapadnonordijski i istočnonordijski. Iz zapadnonordijskog su se s vremenom razvili norveški, islandski i farski dok su se iz istočnonordijskog razvili švedski i danski.
Dolaskom hrišćanstva u Skandinaviju u 10. veku rune se prestaju koristiti i u upotrebu dolazi latinica. Ime koje se koristi za varijanta jezika. Tekstovi pisani posle kuge su u pravilu pisani mesavinom švedskog, danskog i staronorveškog. Ovaj pismena varijanta jezika se označava kao srednjenorveški (norveški: mellomnorsk). Unijom između Norveške i Danske i reformacijom (konvertovanjem iz katoličanstva u protestantizam) danski postaje zvanično korišćena pisana varijanta norveškog jezika.
Na Farskim ostrvima i na Islandu se nastavlja upotreba srednjenorveškog koji se kasnije razvija u zasebne jezike: islandski i farski. Norveški, islandski i farski jezik se računaju kao zasebni jezici od 15. veka.jezik koji se u ovo vreme govori i piše na području Norveške je staronorveški (norveški: Gammelnorsk). Ovaj jezik je potpuno identičan sa jezikom koji se u isto vreme govori i piše na području Farskih ostrva i Islanda.
